Шляхі вялі, гулі, плылі...
Дзе толькі ні насіла
Мяне па глобусе Зямлі
Дапытлівасьці сіла.
Сваёй мяцежнасьцю скарыў
Натхненьня геній сьмелы:
Антычных гарадоў муры,
Сікстынская капэла.
Запамінала ўсё душа,
І ёй было не посна –
Нямецкі грунт, французскі шарм,
Амэрыканскі поступ.
А ў сэрца наплывала шыр,
Сама, нібыта дзіва.
Карпаты, Альпы і Памір –
Паўсюль нага хадзіла.
Быў пада мною акіян,
Было рыгво вулкана.
Сьвет раскаціўся, як дыван,
Дарогаю сатканы.
Дарога падвышае дух,
Бадзёрыць, а найболей
Я ўпадабаў вандроўны рух
За адчуваньне волі.
Той час хаваецца ў смузе,
Хоць помніцца заўсёды.
А конік крэўнасьці вязе
Мяне да несвабоды.
Яна зыходзіць ад бяроз,
Ад студні нізкаватай,
Ад дажджавых халодных сьлёз
На шыбах сумнай хаты.
Ёсьць на Зямлі такі куток,
Які адсуне ўсё набок,
І там мая дарога,
Як пёс, скруцілася ў клубок
І сьпіць каля парога.
|
|
